Familiedrama te Laken.

TEKST

dinsdag 21 september 2010 om 10:18 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1484 maal bekeken.

Familiedrama te Laken.

‘O Dierbaar België, O heilig land der Vaadren’

Nu onze optelsom van twee democratieën aan palliatieve zorg toe is, moet ik eerlijk bekennen dat ik me nooit Belg heb gevoeld. Zelfs onze Brabançone vertoont in zijn anderstalige versie afwijkend gedrag. Waarom zou ik dan geen karakterstoornis mogen vertonen? Met een belgitude heb ik dus geen voeling. Voilà, bij dezen heb ik me geout.
Tot de tricolore maagdelijkheid van onze koningen, prinsen en de lieflijke melktandjes van kleine kroonprinsesjes omringd door de hangwangetjes van adel en andere anachronismen, heb ik me nooit aangetrokken gevoeld. Want wanneer ik denk aan Belgen dan zie ik de chromo’s van Liebig van mijn grootvader en de plaatjes van s’Lands glorie uit de Artis-Historia reeks, die mijn moeder voor mij verzamelde. Dan zie ik de dappersten der Galliërs van vandaag als Boduognats en Nerviërs met knuppel en berenvel als een toeristische attractie in de grotten van Han rondlopen.

Van de kapstok viel begin september het bericht met een doffe plof dat prinses Mathilde’s oom Henri d’Udekem d’Accoz uit de Cd&V werd gezet en dat hij lid wil worden van de N-Va. Dit land kan niet alleen mij maar ook zijn adel al niet meer vertrouwen. Zo kwam het tot een nieuw familiedrama en wel te Laken. Het werd schitterend in beeld gegoten door Canary Pete.

Verder heb ik nooit in auto’s enige interesse gehad. Voor mij volstaat een’ automatique’ met airco. Voor mij is het een gebruiksvoorwerp zoals je een telefoon gebruikt om met iemand anders te kunnen praten. Het is dus nooit een module geweest waarmee je met het gaspedaal aan het stoplicht melodietjes kunt componeren om indruk te maken op al of niet kortgerokte medemensen. Ik vertoon nog steeds het rijgedrag van een bompa en het hoogdringende, snelle zig- zag gewip van andere bestuurders heb ik nooit begrepen. Misschien is hun zware voet te wijten aan een te vol gelopen blaas of staat er een vracht in hun achternaam te wachten op verlossing. Hoogdringendheid op weg naar de eenzaamheid op kleine kamers?

Ook sport heeft me nooit kunnen begeesteren. O ja, in de jaren tachtig werd ik meermaals uitgenodigd voor het bijwonen van wedstrijden van diverse voetbalclubs. Het was de opkomst van de luxueuze business seats achter glas na een keurige maaltijd vooraf. Het ging er trendy aan toe in mijn vorig leven. Ooit heb ik in het stadion van Anderlecht de hand gedrukt van vakbondsleider Jef Houtshuys zaliger. Je kwam er iedereen tegen: bekenden van tv en Dag Allemaal, politici... Als sanseveria’s stond deze staalkaart van onze samenleving netjes in maatpak gestoken. Fine fleurs geplant in de bloempotten van het vasttapijt van een vip-gebeuren. Op het geroezemoes van smart talk waar alles met geld wordt lamgeslagen, lijkt sport voor mij alsof ik de koers van aandelen lees. Een debat over het onderdrukte orgasme van de gesluierde immigrantenvrouw kan me meer bekoren.

Met auto’s, sport en België heb ik dus geen enkele voeling. Dit lage land dan maar? Zal ik hier asiel aanvragen?

Maar hoe zal het oude stroomgebied der Nederlanden er uitzien? Het werd ooit bevolkt door de Menapiërs, Vlamingen avant la lettre, toen deze nog niet door België waren geschapen. Met welke kleuren zal het zwart -gele huis worden geschilderd, met welk wijwater van welk geloof, met welke ‘Gott mit Uns’? En met welk Latijn zullen de Lange Wappers worden opgetrokken? Ademloos houd ik mijn adem in. Hoe muf zullen de achterkamers weer ruiken? Hoeveel beter zullen ze dat wat ze zelf doen, beter doen?
En met welke Voka-taal zal mijn Doel onderlopen? Want de fiere Leeuw klauwt nog steeds muisstil. Zo leverde burgemeester Van de Vijver van Beveren weerom een sloopvergunning af voor drie huizen te Doel. Om ‘veiligheidsredenen’ zo wordt gemotiveerd, de sluipweg van verstarde, verachtelijke macht. Of hoe een zoveelste arrest van een rechtbank ter zijde wordt geschoven.

‘ Testiculos habet et bene pendentes’. Deze Latijnse quote is hier wonderwel op zijn plaats. Die Vlamingen, eerlijk toegegeven, gebald zijn ze wel.(1)

Maar waar blijft toch het Vlaamse vel dat me past?

Uw thuisloze,

Frank De Vos.

Vrij vertaald in het West-Vlaams:’ Ie é kluten en zieder hangen stif ghut’