Voor mij Gruyère s.v.p.

TEKST

woensdag 13 juli 2011 om 11:33 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1817 maal bekeken.

 
Voor mij Gruyère s.v.p.

Kortelings verdamp ik voor enkele dagen naar een buitengaats buitenland, naar een bestemming ver weg van Facebook. Uw dienaar heeft voor dit nakende gemis alvast enkele pijnstillers in zijn reistas gestopt. Hoewel, op deze vriendensite had ik de laatste weken veel oordopjes nodig om het geluid onder controle te houden. Dus even niet faceboken zal deugd doen.

Ik ga aan land in de buurt van Hastings waar de beroemde slag van William The Conqueror in 1066 plaats vond. Aan de overkant van de plas, in mijn geliefde Frankrijk, meer bepaald in Bayeux hangt het beroemde ‘Tapiserie de la reine Mathilde’ waarop deze veldslag staat uitgebeeld; een stripverhaal avant la lettre.

Van ‘De slag der Gulden Sporen’ kan je her en der een afbeelding vinden, een volledig beeldverslag niet. Op 11 juli 1305, tijdens het derde oud-strijdersbal, heeft men er wel even aan gedacht. Maar tijdens het borduren prikte men echter te veel in de eigen en elkaars vingers. Zo hadden die van Gent en enkele Brabantse ridders, de Franse koning gesteund. Troepen van het graafschap Namen stonden dan weer zij aan zij met de Vlamingen. Ach, monumenten zoals beroemde dichters, staatslui en 11 juli laat je best op hun sokkel staan.

Consience, een brave Hendrik en als ik me niet vergis ook een leraar van de koningskinderen, schreef in 1838 zijn ‘ De Leeuw van Vlaanderen’. België was nog jong en had behoefte aan de glorie van het verleden om zich te legitimeren.
Toen in 1914 de Duitsers binnen vielen, wees Albert I de Vlamingen niet voor niets op de Slag der Gulden sporen ( en de Walen op de 600 Franchimontezen) om hun Belgisch gevoel aan te wakkeren. Onze romantische Vlaamse leeuw heeft weinig tot het Belgische patriottisme bijgedragen. Integendeel, hij sloeg de bal brullend mis en dan nog wel richting het groeiende, Vlaamse bewustzijn. En zie Vlaanderen werd geboren. Dank u, België.

In deze tijden met oorverdovende kretologieën breng ik graag de verschillende Manifesten van de Gravensteengroep in herinnering, deze uit 2008 in het bijzonder. Over de ravijnen van politieke uitgangspunten heen, werd deze opgesteld. De opstellers met o.a. Ludo Abicht en Jef Turf zijn niet bepaald mensen met ‘bruine’ sympathieën. Zij kunnen evenmin met het containerbegrip ‘populistisch’ worden aangekleed. Ik sta soms versteld van de tergende kreten die het politieke spectrum van Vlaanderen bevolken. Altijd weer die manke vergelijkingen die ze op aftandse krukken laten lopen; wat aftands opgewarmd lawaai uit een darmkanaal, gretig aangeblazen door hun ‘wieltjeszuigers’ in de pers. Dit helpt ons geen sikkepit vooruit. De blijvende verkrachting van woorden als ‘solidariteit’, het herkauwen van holle slagzinnen en het doemdenken evenmin.

In verband met de opmerkelijke ‘Belgitude’ van onze cultuurdragers, lees ik in het eerste manifest het volgende: Dat ze zich, samen met de oude Belgische elites, vastklampt aan een Belgische status-quo, is onaanvaardbaar. Dit zelfverklaard ’progressief Vlaanderen’ stelt zich behoudsgezind op en dreigt de trein van de geschiedenis te missen. Ons aanknopingspunt is niet een belegen Vlaams romantisme, maar wel de Verlichtingsfilosofie, het democratisch gelijkheidsbeginsel, een moderne visie rond decentralisatie, subsidiariteit, schaalverkleining en regionale autonomie die overal in Europa aan de orde is, van Schotland tot Kosovo, en van Catalonië tot Estland.

Misschien, ja heel misschien kunnen in dit manifest enkele te respecteren uitgangspunten worden gevonden. Het begrip ‘territorialiteit’ is er o.a. zo een.   
Hiervoor blijvend de schouders voor ophalen is de rechtstaat begraven, niet meer en niet minder. Zij die het willen lezen, kunnen zich eens bezinnen of het in dit surrealistische land niet blijvend draait om ‘La Francophonie d’abord, puis la Belgique’.

In een van de laatste alinea’s staat het volgende:
Dit België is zonder duidelijke, onherroepelijke afspraken niet werkbaar; wie een hervorming in deze democratische zin afwijst, pleit in feite voor de ontbinding van die staat. In het verlengde van deze moderniseringsgedachte vragen wij transparante politieke structuren, responsabilisering van de regionale besturen, de toepassing van democratische grondrechten, en onschendbaarheid van taalgrenzen.

Het is pas wanneer deze uitgangspunten worden gerespecteerd dat men over het sociaal-economische luik kan beginnen bakkeleien. Dat men in dit verband eens naar Zwitserland kijkt. Hier worden de financiële transfers keurig berekend en overgedragen aan de zwakkere kantons zodat zij op 85% van het Zwitserse gemiddelde komen. Dit gebeurt heel zakelijk en zonder een blanco cheque. Als Vlaming heb ik nu eenmaal geen behoefte aan een verpauperde regio naast mijn deur. Deze gruyère, die lekkere Zwitserse kaas zonder luchtledige gaten, is te degusteren op:

http://blogs.tijd.be/bbb/2011/07/belgie-zwitserland-zoek-de-verschillen.html

De manifesten zijn te ontsluiten op volgende link: http://www.gravensteengroep.org/
De Franstalige versies zijn er beschikbaar en kunnen dus door de formateur en onze Franstalige medeburgers worden gelezen.

met een kogelvrij vest,

Frank De Vos.