Botox-Frans met getuite lippen.

TEKST

donderdag 21 juni 2012 om 11:48 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1617 maal bekeken.

Botox-Frans en zijn getuite lippen

                            Le français-botox et ses lèvres pincées.

Of het nu aan een péage is op weg naar mijn thuishaven in de Languedoc, een ochtendfile of een rij wachtenden aan de kassa, ik kies altijd de langzaamste Via dolorosa: de weg der eenzame, moedeloze lijders. Het kruis dat ik er dragen moet weegt als lood op mijn brokse zenuwen. Uit pure liefde voor mijn humeur ( en passagier-medelijdster) eis ik files die minstens willen glijden, liefst op autovrije snelwegen. Verder wens ik aparte aanmeldbalies en afgeschafte wachttijden.

Vlak voor Montélimar stond alles stil. Het verkeer kleefde aan het wegdek zoals de overroepen (en overprijsde) ‘nougat’ er aan je gebit blijft kleven.
Om iets meer te weten te komen over de oorzaak van mijn ellende zette ik France Inter op. Ik luisterde en het leek wel of de lippen van Molière een Botox-injectie hadden gekregen, deze enkel nog kan tuiten. O-klanken uistoten blijkt een nationale sport: MéteO, l’infO, au McDO, les adO’s, les promO’s, les neO’s, un bistrO, l’aperO, l’intrO etc, De lijst met alle O’s die om je oren wordt geslagen is eindeloos.

O weemoed ! (mijn O-excuses). Vroeger, ja vroeger. Meer en meer kleurt dit woord de vermoeide krop in mijn keel. Neen, niet het vroegere met de muffe geur van groottantes die me omhelsden, me aan hun indrukwekkende boezem drukten - mijn nek heeft er nog last van - noch hun zoenen die ze als voetzoekers dicht bij mijn ooringang lieten ontploffen tijdens het jaarlijkse eindejaarsfeest. Op mijn tong ritselt het verlangen naar dat ouwe aftandse Nederlands en ook het Frans zonder de Engelskiljonse vibes, trendy meetings en greetz. Zelfs het Gedichtendagessay was er dit jaar heftig door besmet. Blijkbaar wordt geen tekst ernstig genomen als er geen woordje Engels wordt ‘geïmplementeerd’. Bekakt noem ik zoiets.

Dat vroegere brengt mee dat ik soms een hekel heb aan het bijwoord “nog”. Vooral een zin als “Je ziet er NOG goed uit” bezorgt me een verwelkt gevoel. Ik heb er natuurlijk niets op tegen als men me NOG een jongen noemt. Blijkbaar ben ik stilaan aan de leeftijd gekomen dat als ik iets aan de generatie na mij vertel, ik heel beleefd als een brok orale geschiedenis word bekeken. Ik heb me dan ook voorgenomen om de eerste de beste jongeling die het ooit aandurft om voor mij op de tram zijn zitplaats af te staan, ik meteen terug zal duwen met het hondenbevel: ”ZITTEN !”

Frank De Vos, de aftandse