Einde van “Dichterlijk met suikerbonen”.

TEKST

donderdag 31 januari 2013 om 15:19 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 2044 maal bekeken.

Einde van “Dichterlijk met suikerbonen”.

Na vijf jaar laat ik mijn kind inslapen. Ik vond het gepast om met Acht Achtbare Gierik-dichters op Gedichtendag dit poëziepodium te sluiten. Als “Dichterlijk met suikerbonen” liep het de wereld in. Sommigen hadden moeite met de naam. Enkelen haalden er zelfs hun neus voor op. Ach, de serieus van het dichterscircuit blijft een ernstig beest. Misschien was het geen alledaagse, poëtische koosnaam. Voor mij was het echter een speelse metafoor voor de dichter die op een podium wordt geboren. Vandaar de doopsuiker dat bij elk nieuw leven hoort en dat gastvrij na afloop van elke voorstelling werd aangeboden.

In zijn afteltijd naar het Grote Niets had Herman J.Claeys mij een veertigtal gedichten bezorgd waarin hij thema’s bewandelde waarmee hij als geëngageerde verzenbouwer niet werd geassocieerd. Ik denk hier aan zijn liefdes -en doodsgedichten of zijn natuurverzen. Ik vond het belangrijk om net deze kant van zijn werk in het voetlicht te plaatsen. Dit betekende dan ook de start.

Van 2008 tot 2013 werden 24 activiteiten georganiseerd. Vijf maal waren er op Gedichtendag telkens “Acht Achtbare Dichters” te beluisteren. Alles bij elkaar beklommen meer dan 50 dichters het podium. Vier bundels waaronder “Offenes Herz” de drietalige bundel van Bart Stouten en “Heimwee naar de toekomst” van politica Nelly Maes werden er voorgesteld. Ook poëzie buiten ons taalgebied werd belicht. Meer bepaald de Arabische poëtica van Taha Adnan in 2009. Canal 2, een Marokkaanse Tv zender filmde zelfs de voorstelling. De schuimende glazen bier werden wel deskundig buiten beeld gehouden. In de aanloop naar het eerste Europese Dichtkunstfestival was er in 2010 ‘Gegenlesung’ met Olivier Cousin uit Bretagne, Fred Schywek en Wilfried Bienek uit Duitsland.

Thema’s werden bewandeld. Er was een Valentijnsavond met erotische en liefdesgedichten De muskaatwijn uit de Languedoc die toen werd geschonken was een knipoog naar de hoofse minnelyriek van de troubadours uit dit bijzondere land. Zo was er in 2011 ‘Women only’. Het was het jaar waarin alleen dames werden uitgenodigd.
In 2012 was toneelmaker Hazim Kamaledin de regisseur van een Arabische poëzieavond. Vier dichters met o.a de in Egypte bekende Emad Fouad traden op. Hun gedichten werden afwisselend in het Arabisch, Frans en Nederlands voorgedragen en de vertaling op een scherm geprojecteerd. Voor de sfeer was er verse muntthee en qanunmuziek.

Met uitzondering van Gedichtendag mocht elke poëzieavond maximum 60 minuten duren. Steeds werden er door diverse muzikanten ruime muzikale intermezzi ingelast. Zo kregen de gedichten het nodige respect en het publiek de ruimte om deze te verteren. Heel bewust werd elke vorm van “stand-up performance” vermeden. Heel bewust werd ook elke academische en essayistische aanpak met lange uitgestreken gezichten vermeden. Was het niet Werner Heisenberg die zei dat sommige dingen zijn zo ernstig zijn dat je er beter grappen over kunt maken? Het resulteerde in een vast en vooral aandachtig publiek van poëzieliefhebbers. Er waren topdagen met meer dan 50 aanwezigen. Het gemiddelde schommelde rond de vijfentwintig.

Dichters kwamen zelden. Ook dezen die voorheen waren opgetreden zag ik amper terug. Deze vaststelling samen met een aantal andere factoren hebben mee bepaald om ermee te stoppen. Zo werd vanaf 2013 de Stichting Lezen door het Vlaams Fonds voor de Letteren opgeslorpt. Onder impuls van de VAV, de Vlaamse auteursvereniging steeds voor de welvaart van auteurs op barricade, werd opnieuw de loonnorm voor de organisator verhoogd. Eveneens diende de reiskosten vergoed. Vermits Den Hopsack nooit inkomsten vraagt ontbreken hiervoor simpelweg de middelen. Het bescheiden budget dat door Antwerpen Boekenstad voor de werking werd toegekend was meer dan welkom en werd dankbaar gebruikt om zowel de muzikanten als de auteurs die niet op de lezingenlijst werden opgenomen een kleine vergoeding te geven.

Niettemin blijf ik dankbaar voor de geboden kansen, en de vele ontmoetingen met dichters, poëzieliefhebbers en toevallige passanten die in Den Hopsack meegenoten.

Het artistiek-literair café Den Hopsack is en blijft een unicum. Het is en blijft een wereldhaven. Het is en blijft mijn vaderland waar ik steeds onbevangen kan aanmeren. Vooral Hanneke en Cor De Wit, de bescheiden maar drijvende krachten ben ik veel dank verschuldigd. Aan de lekkere verse soep met brood die iedere deelnemer werd aangeboden, houden mijn smaakpapillen een bijzondere herinnering over.

Mocht u nog even willen terugblikken dan kan dat op: http://suikerbonen.blogspot.be/
Deze blog is vanaf nu een museum met vele suikerbonen.

Frank De Vos