Diamonds and rust, Joan Baez

TEKST

woensdag 13 februari 2013 om 10:51 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1729 maal bekeken.

Op 12 februari 2009 las ik het voorstel van Herman. J.Claeys om - met een knipoog naar Allerheiligen en Allerzielen -  Valentijnsdag “Allerharten “ te noemen:  ’Ik laat mij daarbij inspireren door de Zweden. De themadag van liefde en genegenheid noemen zij naast Valentijnsdag de laatste jaren ook steeds vaker Alla hjärtans dag, letterlijk ’de dag van alle harten, allerhartendag’.

Begin de jaren zeventig is voor mij de tijd van tweetakt brommers, lang haar, bluejeans met olifantenpijpen en Lp’s. De eerste grote liefdes die kwamen, werden nadien weer kleiner. De eerste gitaarakkoorden werden aangeleerd. Dylan kweelden we, een icoon die al vijf decennia aan de top staat.

Wanneer in 1961 Bob Dylan ( Robert Allen Zimmerman, 1941) in Greenwich Village aanmeert, is Joan Baez al enkele jaren de bekende koningin van de folkscene. Zij  ontmoetten elkaar in 1963 en samen treden ze op. Het is Joan Baez die aan de wieg staat van Dylan’s carrière. Dank zij Baez debuteert hij op het Newport Folk Festival. Enkele jaren later wordt zij door haar geliefde onttroond en laat hij haar in zijn stofwolk achter. Hun relatie kent vele hoogtes en laagtes. Deze eindigt In 1965. Een van de breekpunten is zijn reis naar Engeland in 1965. Hij nodigt haar zelfs niet uit op zijn concerttour.

Met bekende nummers als Like a Rolling Stone, Ballad of a Thin Man, All Along The Watchtower, Masters of War en niet in het minst met Blowin’ in the wind wordt Dylan de geëngageerde kronikeur van de jaren zestig. Hij weigert echter het geweten van zijn generatie te worden en slaat telkens nieuwe paden in. Dit wordt hem door zijn eerste bewonderaars niet in dank afgenomen. De politieke rol die activiste Joan Baez hem wilde laten spelen, wijst hij af. Zij daarentegen blijft zich inzetten voor vrede en vrijheid, tegen onrecht en oorlog.

Zij is bevriend met Martin Luther King, neemt deel aan zijn marsen voor burgerrechten in Washington, de manifestaties tegen de rassenscheiding in Alabama en de Vietnamoorlog. Tijdens hevige bombardementen bezoekt zij in Noord-Vietnam een Amerikaans krijgsgevangenenkamp.

“Diamonds and rust” schrijft zij in 1975, tien jaar later. (1) Bij elk optreden staat het steevast op het programma. Het is gericht aan Bob Dylan, haar grote liefde. Zij beschrijft er hun verlopen liefde zonder bitterheid, zonder haat, en heel sereen.

Het is het portret van een eenzame vrouw. Op een avond bij volle maan, gaat de telefoon. Het is haar oude liefde, de man met wie ze haar meest passionele jaren heeft mogen beleven. Hij wil haar terugzien. Hun jeugd is al lang achter de rug en zijn telefoontje roept vele herinneringen op. Zij herinnert zich de rebelse jongen die hij was, een jonge god aanbeden door de menigte: “Already a legend. The unwashed phenomenon”. Zeer precieze beelden worden opgeroepen: hij op de scène, hij in een draaikolk van dode bladeren, hij met sneeuw in het haar….

In “ My poetry was lousy, you said “ trilt even de pijn van het afgewezen zijn. De tekst die subtiel balanceert tussen heden en verleden is eenvoudig en authentiek. De oprechte emoties in combinatie met het loepzuivere gitaarspel en haar stem (met een sterk vibrato) maakt dit lied van Joan Baez tijdloos.

In 1975 zingt zij nog “ And if you’re offering me diamonds and rust. I’ve already paid”. Vanaf 2007 wordt de laatste zin: “ Well, I’ll take the diamonds”.

In deze laatste zuurzoete nostalgie, gouden dromen en ontzilverde verwachtingen horen we de voortschrijdende tijd, hoe een iemand evolueert. Het verleden blijft hetzelfde, alleen de terugblik verandert.

Mag 14 februari vooral een dag zonder gebroken harten zijn...

Frank De Vos

(1) http://www.youtube.com/watch?v=GGMHSbcd_qI