Cicatrizado, het voorwoord

TEKST

dinsdag 5 maart 2013 om 19:36 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 2185 maal bekeken.

 
Cicatrizado.

In een van zijn pittige stellingen schreef Albert Einstein dat het universum en domheid oneindig zijn. Nochtans twijfelde hij aan het eerste.

Deze grote geest vergat de oneindigheid van taal. Bespeelt met maar zesentwintig letters is dit wonderlijke instrument onuitputtelijk. Hoeveel combinaties zijn er wel niet mogelijk? Wat een oneindige weelde schuilt er niet in dit beperkte getal.

Het opmerkelijke aan poëzie is de beeldtaal en wel om naast de dingen te kijken. De dichter, amechtig naar metaforen op zoek weet dat hij altijd naast het doel zal trappen, nooit zal scoren. Poëzie zal steeds naast zijn stoel gaat zitten. Laat ons dit een zalige domheid noemen, ad infinitum zelfs en bovendien o, zo heerlijk nutteloos.

Poëzie is belangrijk. Ik weet me hierin gesterkt door Martin Heidegger. Deze Duitse filosoof stelde dat de wetenschap door de restricties van de werkelijkheid er nooit in zal slagen om deze adequaat te verwoorden. Volgens hem is alleen poëzie bij machte om deze aan te raken.
En wat is mooier dan iets strelen? Niet alleen het esthetische van het leven maar eveneens het rauwe, de vergankelijkheid, het onrecht, de vernietiging als een overdonderend en subliem facet van de werkelijkheid.

Ootmoedig moet ik bekennen dat ik in een verkeerde klimaatsgordel ben geboren, te noordelijk, in een te klam klimaat. Daarom ontkalk ik enkele malen per jaar in het zuiden.

Het thema van deze editie verscheen zomaar in een park op Tenerife, een van de Canarische eilanden. Zo maar op een palmboom, op een van de velen in La Laguna. De schors was hevig aangetast, uitgeteerd met diepe holtes. In het verzengende zonlicht leken ze op zwerende inkervingen. ‘Cicatrizado’ dacht ik toen, ‘Gelittekend’
En mijn goede vriend en bevlogen fotograaf Hartmut De Maertelare ging op zoek naar het detail van een realiteit. Het resultaat van deze abstractie wordt in beeld en vers voor u open gespreid.

Frank De Vos