'Zestig, een dagboek', Ingrid Vander Veken |
TEKST  
|
woensdag 24 juli 2013 om 12:43 uur. | Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 2347 maal bekeken.
Voortschrijdende jaren zijn als opstijgend grondvocht. Bij het vijftigste slaat de démon du midi toe. Mannen dromen van of nemen er een maîtresse bij. Anderen kopen een Harley Davidson om in de walm van verbrande olie rond te toeren; viriel haantjesgedrag, het laatste. Op lettergrootte 14 in plaats van 12 wordt alles afgedrukt. Voor kleiner wordende lettertjes verschijnt de leesbril op het tipje van de neus. Voor ieders gemoedsrust: ik kocht mij een nieuwe gitaar, een leesbril had ik al. En elke morgen in het opkomend oostenlicht daagt nu stilaan een ander mythische getal. … Nuttige links:http://www.ingridvanderveken.be
Onlangs las ik “Zestig, een dagboek”(1) van Ingrid Vander Veken( °15.2.1948) “Mijn rimpelboek’ noemt zij haar herfsttij waarin zij de vallende bladeren bij elkaar harkt. Zoals in ‘Aankomen in Bali”(2) ben ik na vijftig bladzijden gestopt om met potlood mooie zinnen te onderlijnen of met kruisjes opmerkelijke alinea’s aan te duiden. Het is een onhebbelijke gewoonte, ik weet het. Het is echter een amechtige poging om iets in mijn geheugen op te slaan, vast te houden, te bevriezen, te ketenen, te verlammen …
Zestig is een oprechte getuigenis waarin de schrijfster nauwkeurig opmerkt hoe haar leeftijdsgenoten de verjarende jaren ervaren. Zij spiegelt zich aan haar collega’s zoals Charlotte Mutsaerts, Clara Hasaert of Brigitte Raskin en hoe dezen met hun leeftijd omgaan.
Ingrid Vander Veken beschrijft de aftakeling van vrienden en kennissen om haar heen. Ook deze van haar zevenentachtig jaar oude moeder die in de herinneringen aan haar jeugd leeft. Aangrijpend is het heengaan van haar stiefzus die om euthanasie verzoekt. Het wordt een afscheid op haar sterfbed tussen haar twee zonen.
In Zestig worden de draperieën van een intense, kleine geschiedenis open geschoven. Zij is actief in Pen-Vlaanderen, kookt, leest, tuiniert, observeert, luistert naar muziek, bezoekt de opera met David Davidse en wandelt in haar geliefd ‘Klein Buitenland”, een park in Antwerpen. Er is geen druk meer. Niets moet nog, alles kan.
"Waarom stel ik zulke hoge eisen aan literatuur? Omdat wij in een cultuur leven die op elk niveau trivialiseert en corrumpeert. Literatuur kan een manier zijn om zich te verzetten tegen de triomfantelijke vernietiging van de cultuur, maar dan alleen wanneer zij ‘zelf’ noodzakelijk is; wanneer zij substantieel bestaat uit een verhaal dat nodig moest worden verteld, en dat op die manier moest worden verteld, in dat precieze taalgebruik, met die specifieke snelheid, intensiteit en rijpheid. De som van die eigenschappen zou je ‘wijsheid’ kunnen noemen. En niets is tegenwoordig subversiever. Dat is wat ik verwacht van een boek”, schreef Susan Sontag,
Zestig is “een verhaal dat nodig moest worden verteld, en dat op die manier moest worden verteld, in dat precieze taalgebruik, met die specifieke snelheid, intensiteit en rijpheid” Vandaag worden ouder wordende namen snel vergeten. Zestig is eveneens een verfijnd protest tegen een verschroeiende jongerencultuur dat ouder wordende vrouwen treft. Zestig is daarom subversief zoals Sontag het bedoelt.
Bij de woorden van Susan Sontag sluit ik me dapper aan en ik heb me voorgenomen om even dapper te zwijgen wanneer er weerom iets miserabel van een te groene vrucht door de lichthemel der letteren wordt geschoten. Die zwijgende tijd ga ik benutten om mijn verzameling epitafen aan te vullen:
Hier ligt Frank De Vos tergend traag van gedachte denkt hij hier ver voorbij de zestig nog steeds van harte.
In de hoop deze magische kaap te ronden,
u toegenegen…
Frank De Vos
(1) Ingrid Vander Veken, Zestig, een dagboek,332blz Meulenhoff/Manteau ISBN 9789085421825. 22.50€
(2) Ingrid Vander Veken, Aankomen in Bali, 256blz De Bezige Bij, Antwerpen ISBN 978-90-854-2261-7. 22.50€
