Pleidooi voor croissants (I)

TEKST

zaterdag 7 december 2013 om 10:08 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1865 maal bekeken.

Ave lector,
Op facebook meldde ik onlangs mijn letterwoord ‘SMLL’ ( gelieve de laatste L heel nadrukkelijk te laten uitklinken): Schrijven, Muziek, Lezen en Leuteren. Heb ik geen van deze bij de hand, dan verveel ik me te pletter. De laatste L, mijn edelste verzuchting, werd Bourgondisch ingelost tijdens een etentje met twee in de letteren beslagen Batavieren, twee BB’s van hetzelfde geboortejaar 1954. Ei zo na hadden ze zelfs hun verjaardag op dezelfde dag kunnen vieren. De afspraak was op 6 december in een Italiaans .restaurant. Mijn lievelingsheilige, een goede man had ik die dag uitgeleide gedaan en als uitgewezen asielzoeker keurig in Steenokkerzeel afgeleverd.

Twee BB’s, twee Germanen met een voorkeur voor la langue de l’empire waartussen ik als enige Romaan stevig at en er met de nodige oecumenische welwillendheid smakelijk zat te verschillen. Zo mocht ik vernemen dat Jean Racine (1639 – 1699) maar de heft van de woordenschat bezat dan deze van William Shakespeare (1564-1616). Vermits het Frans een directe nazaat is van het Latijn is dit de evidentie zelve. Latijn is zowat de meest heldere, compacte taal (en dito denken) die de mensheid verrijkte, hetgeen nu in de sierlijke Franse eenvoud blijft nazinderen. Een grotere woordenschat ? Van jabberwalking ,(vandaar de veel te vele woorden) zal de Angelsaksische tong ooit verslijten zodat ze terugkeert naar de briljante warmte van de Romaanse moederkerk. Het zal u allicht niet verwonderen, lieve lezer dat tijdens het gesprek het Ceasariaans ‘Veni, vidi, vici’ glanzend in mijn ogen hing te blinken…
O Great Britain met in het Noorden, een Schots en scheef getrokken ruit. Hoe ik ook smelt voor het arcadische platteland in Midsummer Murders, de welluidende Inspector Morse, het leed van de lankmoedige Richard van Hyacinth Bucket (Boekéé) wil stelpen, ik zou er niet kunnen leven. Het Onslow- gehalte blijft er groot. Alleen al een English Breakfast is voor elke weldenkende cultuurmens een aberrante aanval op zijn gezond verstand. Een croissant, de meeste verhevene ‘feuilleté’ in het rijk der bladerdeegachtigen, is het enige probate middel om de dag mee te beginnen. Ze stutten de zwaartekracht van de wallen onder mijn pas ontwaakte ogen. Het zijn de vaderlanders op de barricade tegen mijn ochtendhumeur dat zo niet langer dan vierentwintig uur duurt.
Volgende gedicht wijdde ik aan mijn ochtendlijke, liefst beboterde geliefde. (De ondertoonde bijgedachten zijn hier gratis en dus inbegrepen.)
Poème matinal.
D’un vers tombe la nuit vers
le croissant trempé dans le café.

L’odeur papillonne dans le nez
comme le vent lève la jupette
d’une femelle en passant.

Un soupir de lait blanc fesse,
me remue de travers, ma cuillère en garde
hors du pas avec du chocolat, noir de noir
des pensées.

Toegegeven, een croissant is niet Frans maar Teutoons. Om het afslaan van de Ottomanen na het beleg van Wenen in 1683 te gedenken, bakten euforische bakkers daar een broodje in de vorm van de Turkse halve maan. Fransen, gespeend van elke vorm van chauvinisme hebben hoffelijk de soortnaam ’Viennoiserie’ voor een brioche, een pain au chocolat, een croissant enz., gereserveerd. Het is echter dank zij de onnavolgbare Franse cultuur met zijn bladerdeeg dat mijn croissant tot een eetbare staat werd verheven.
Men beweert dat deze in Frankrijk werden geïntroduceerd door de Oostenrijkse Marie Antoinette, de echtgenote van Lodewijk XVI, slotenmaker in bijberoep. Beide gekroonde hoofden eindigden onder de guillotine. Deze oerdegelijke brok ‘Verlichte’ spitstechnologie is wel op en top Frans. Het is overigens de vlotste manier om je hoofd er bij te verliezen.
In de zomer van 2011 waagde ik nogmaals de oversteek naar Zuid-Engeland. Ik bezocht er onder andere Hastings waar dank zij de Normandiër, Guillaume le Conquérant, het autochtoon gezucht, gerochel en gekuch in onomatopeeën stierven, het Engels min of meer tot een taal werd geboetseerd zodat het zachtjes in de vaart der volkeren kon mee stromen. William was Quintilius Varus niet die zijn legioenen moest teruggeven (Quintili Vare, legiones redde! ). Hij overwon en sinds het heuglijke jaar 1066 werd met ongeveer vijftig procent Romaanse woorden de Engelse vocabulaire(vocabulary) tegen verder onheil gevaccineerd.
Gelet op het ontbijt kunnen we aan de overzijde van het kanaal helaas maar over een nog steeds ontluikende vorm van beschaving spreken. Over de ochtendlijke maagvulling aldaar, leze men het volgende pleidooi. Wordt dus vervolgd…
Bien à vous,
Frank De Vos