Pleidooi voor croissants II

TEKST

woensdag 18 december 2013 om 09:51 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 1947 maal bekeken.

Ave Lector,
Gezien de jaarlijkse sociale verplichting met een vrouwelijke verzuchting er bovenop, werd ik, zoals u in mijn vorige pleidooi kon lezen verplicht om een tijdje in Zuid-Engeland te verblijven.
A Brilliant Brighton Breakfast.
In Brighton werden mijn ogen door blanke billen gelooid want op het strand had het witte Britten gesneeuwd. Ik zette mijn zonnebril op. Achter de donkere glazen ging ik op tepeljacht. Mijn lieveling, wijlen Johan Anthierens had dezelfde afwijking. Kwestie van de broodnodige statistieken tijdig bij het Instituut Der Nutteloze Onderzoeken af te leveren. Ik stelde veel kini’s maar weinig mono’s vast. Niet één maar dan ook niet één paar kon ik er paarsgewijs bij elkaar tellen. Voorwaar de mono’s vormen een bedreigde diersoort. Ik dacht eraan om meteen naar de kliklijn van het World Wildlife Fund te telefoneren.
 

Van de aanslag door de IRA in 1984 op het Grand Hotel ( let op de Franse naam) was er geen litteken meer over. Brighton is het Engelse Blankenberge aan zee, inclusief een pompeuze pier met daarop een amusementspark. Het was de geliefde vakantieplaats van George IV. In zijn ‘Don Juan’ hekelde Lord Byron de onvoorstelbare uitgaven van deze veelvraat.
‘Gaunt famine never shall approach the throne
Though Ireland starve, great George weighs twenty stone’.
The Royal Pavillion dat de Prins Regent hier liet bouwen is een schoolvoorbeeld van de walgelijke extravaganza van monarchen. Hiermee vergeleken is ons koninklijk jacht een magere badeend.
Deze stad ademt nog de lucht van Queen Victoria. In gedachten restaureerde ik de stoomwolken van oude locomotieven, voorbij dravende koetsen, paarden gemend met losse hand. Ik restaureerde de serieus van de zedige korsetten waarmee dames werden ingesnoerd, de baleinen die de ontboezemingen stutten en naar boven stuwden, keurig afgedekt met kuise kant. Jane Austen liep hier rond, haar ‘Pride and Prejudice’ zuinig onder de arm. In deze roman laat ze Lydia dromen: ‘ a visit to Brighton comprised every possibility of earthly paradise’. Het is een nette badplaats en alles oogt er zo uitgebreid als a tag question.
- You like croissants, don’t you?-
- Natuurlijk houd ik van croissants, mevrouw!
( Ik slurp niet en eet met mes en vork, bourgeois die ik ben .)
Waarom zij mij deze domme vraag stelde en dan nog wel een met scharnieren, kan je jezelf alleen in Engeland afvragen. Men rijdt er tegendraads links, de ‘r’ wordt amper uitgesproken en is er zowat de meest overbodige letter van het alfabet.
Al drie dagen liggen er geen croissants op het buffet. De dame van dienst bij wie ik me informeer, heeft de vorm van een tennisraket; type ‘oversize’ of toch iets met enkele malen de letter X voor de L. Van kop tot teen was zowat alles aan haar uit de hand gelopen.
-Look over theeeeeeeei, luuuuv-

Breedborstig zwierde ze haar blik richting het ontbijtbuffet. My country, right or wrong hoorde ik haar net niet lispelen ( wel denken). Ik trachtte me haar onbegrip voor te stellen waarom ik naar iets anders durfde te vragen. Ik had toch de keuze uit smakeloze sausages, uitgebakken scrambled eggs, halve tomaten en opgewarmde champignons , vers uit blik. Bacon werd hier gestoomd, niet gebakken. Het was er blijkbaar not done. Wanneer ik twee sneetjes in de roterende toaster probeerde te bakken, kwamen ze er zwart en met de nodige rook uit gevallen. Ik deed alsof ik er niets mee te maken had en siste dank ook een verontwaardigde Tsssss tussen mijn tanden. Maar lieve lezer, de vileine Mr.Bean doet dit echter veel beter.
De tomatensaus leek op een verdroogd, rood vel dat over de baked beans was gespannen. Er was toast, boter en Marmelade in plastic kubusjes verpakt. De kippers, black pudding ofte bloedpens en de porridge ontbraken. Calorieën zijn er waarschijnlijk van die akelige beestjes die ’s nachts in de kleerkast kruipen om alles te versmallen wat er hangt. Ik probeerde een stukje worst en deze was goed voor een gratis advertentie in lokale Koopjeskrant: ‘Te koop: Braadworst, slechts 5% opgegeten’
 

De profundis clamavi…

Alleen in zo een negorij word je terug bijbels en aanroep je de oude, vervallen God: ‘De profundis clamavi ad te Domine’. Psalm 130 inspireerde eveneens Oscar Wilde voor zijn weeklacht die hij in de gevangenis schreef nadat hij was veroordeeld voor ‘sodomie’. Gelukkig ging hij nadien in ballingschap naar Frankrijk. Hij ligt er in Parijs op het beroemde kerkhof Père-Lachaise begraven. Mogen de croissants zijn lot hebben verlicht. Over het kanaal werden ze mij niet gegund.
In ontelbare, pittige zinsneden schittert Wilde’s onderkoelde ironie:
-‘ Ik ben graag de enige die praat; het spaart tijd en voorkomt argumenten’
-‘Zichzelf beminnen is het begin van een levenslange romance’
-‘Zelfopoffering is iets wat bij de wet verboden zou moeten worden. Het is zo demoraliserend voor de mensen voor wie men zich opoffert’
-‘ Wanneer men de waarheid spreekt kan men er zeker van zijn dat men daar vroeger of later op betrapt wordt.’

Uit Het Grote Boek Der Vrouwelijke Revelaties, mijn opus magnum waarmee ik hoop te doctoreren, citeer ik u bij dezen graag enkele nog niet gepubliceerde opmerkelijkheden. Aan deze bijzondere Brit draag ik ze met de nodige nederigheid op:
‘Voorwaar, zo sprak Zij, een pepermolen is niet zelf vullend’, I, vers 3.
‘Voorwaar, zo sprak Zij, de look loopt op zijn laatste tenen’, IV, vers 32.
‘Voorwaar, zo sprak Zij, ondergoed is niet zelfreinigend’, IX, vers 22.
‘Voorwaar, zo sprak Zij, een garderobe aanleggen is als pensioensparen, .X, vers 19.
‘Suffering is one very long moment’, schreef Oscar Wilde in zijn ‘De Profundis’.
Tijdens het croissantloos ontbijt in Brighton kwam elke dag de pijnlijke zin van deze estheet opborrelen. Maar, lieve lezer je speelt daar nu eenmaal niet op verplaatsing voor je plezier.
Frank De Vos.