Benno Barnard over 'Verdwaalpalen' |
TEKST  
|
vrijdag 18 november 2016 om 18:09 uur. | Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 2456 maal bekeken.
Benno Barnard over Verdwaalpalen Beste Frank, Een bedwelmende bundel, die Verdwaalpalen van je. Het is werkelijk volkomen ongewone, anachronistische (of, eerder nog, "anatopische", schijnbaar elders thuishorende) poëzie; en als ik al een zekere gelijkenis ontwaar - in toon, in flamboyant gebaar, in een soort onbeheerstheid die alle regels met voeten treedt en juist daardoor bijzonder is - dan met Tsjebbe Hettinga, die, zoals je weet, in het Fries schreef, waarvoor alle benauwende modieuze regeltjes uit de Randstad niet gelden. Maar jouw gedichten zijn ook heel anders, minder amoureus dan de zijne, althans in deze bundel, die toch overwegend over je moeder gaat. "Anders": in technische zin vloeit dat effect van overdondering vooral voort uit de simpele hoeveelheid tekst van de prozagedichten, met hun voortrollende grammaticale zinnen en het ongewone ritme dat ze volgen, en ook uit het schaamteloze gebruik van grote lyrische woorden als weemoed, pijnlijk, onbarmhartig, minnaar, enzovoort. Het mij meest aangrijpende gedicht is het laatste, waarin al het voorgaande culmineert, wat ongetwijfeld ook je bedoeling was. Een licht voorbehoud, misschien, net als bij Hettinga: je relativeert haast niet en een fundamentele somberheid wordt niet in evenwicht gehouden door humor. Maar dat ben jij, dat is Frank, zo klink je. Nu, goed, dit om maar te zeggen dat ik onder de indruk ben. Zo kan ik het niet - en als ik links en rechts kijk ook niemand anders. Hartelijke groet, Benno ************************************************************* Beminde lezer, Ik ben dankbaar voor de mooie, hartverwarmende reacties over ‘Verdwaalpalen’. Niet alleen van collega’s zoals Chris Ceustermans, Bart Stouten of Erick Kila maar ook van lezers die ik nooit heb ontmoet en die in alle oprechtheid zomaar reageerden. Dat onverwachte is mij het dierbaarst zoals de bovenstaande reactie van Benno Barnard. In deze tijden waar soms het snoer van een stofzuiger poëtisch wordt aanbeden, ben ik ontzettend gelukkig voor woorden als anachronistisch, anatopisch of schijnbaar elders thuishorende. Om mezelf niet zoals Coca Cola, Kellogg’s of McDonald’s tot een handelsmerk om te toveren heb ik in mijn bundels getracht om vele paden te bewandelen. De Glanzende Kiemcel van Simon Vestdijk werd zowat mijn dichterlijke Statenbijbel waardoor deze tijd niet langer de mijne is. Met de ‘De voorvaderen moeten in mij, herboren, voortleven, scheppend voor een verder gevorderde wereld". van Christine D’haen in het achterhoofd ben ik aan ‘Wijdingen aan tijdloosheid’ begonnen. Ik zie wel hoe ver ik geraak en of ik nog de moed zal kunnen opbrengen om deze in een nieuwe bundel te gieten. En wat die ‘fundamentele somberheid’ betreft, beste lezer, denk aan de woorden van Luther: ‘ Hier sta ik, ik kan niet anders’ … Frank De Vos Frank De Vos, Verdwaalpalen, 48 blz. ISBN 978-94-92339-12-6 16€ + 2€ Port
