Uitzwaai 2016 (met de glimlach van een bourgeois)

TEKST

woensdag 7 december 2016 om 12:09 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 3745 maal bekeken.

Uitzwaai 2016 (met de glimlach van een bourgeois)

Beminde lezer,

Tijdens het jaareinde verscheen bij de afdeling ‘hagiografieën’ een nieuwe discipline nl ‘Castrografie’ of hoe het stinkend lijk van een dictator balsemen. De DSE of geheime staatspolitie werd onmiddellijk na de ‘bevrijding’ opgericht. Meer dan 100.000 opposanten verdwenen in heropvoedingskampen. ‘’Hasta Siempre, Fidel !", Dixit: Peter Mertens, PVDA-voorman. Op VIER was Raoul Hedebouw de Rattenvanger van Hamelen. Ongeveer 15.000 Cubanen werden tijdens zijn regime omgebracht. Pinochet deed het echt niet beter.

Er waren allerlei handigheidjes zoals het idee van een ‘Patriot Act’. Op het Antwerps stadhuis is men aan de Latijnse vertaling volop bezig. Burgerlijke vrijheden zijn zo vervelend dat men deze best als besmet gevogelte ophokt. Morrelen aan ons rechtssysteem is niet alleen een bezigheid tijdens een visumrel maar ook een Europese sport zoals uitzonderingsrechtbanken voor multinationals in het kader van CETA. Zuiderbelgen bleken de dapperste Galliërs.

De liefde voor loterijen bloeide nog maar eens open. Een postmodernistisch theekransje met zijn toxisch zelfbeeld en zelfreinigende riedeltjes probeerde weeral gaten in koppige hoofden te boren. Dat men telkens met die onmenselijke ‘dictatuur van verkiezingen’ moet rekening houden veroorzaakt een ondraaglijke hinder. Gedrenkt in Victor Klemperers L.T.I of Lingua Tertii Imperii verdampte ook bij ene J. Blommaert de democratische werkelijkheid zienderogen. Die zielige andersdenkenden toch. De maakbaarheid des mensen blijft aanbeden. Dat de Unesco dit nog niet tot ‘Immaterieel Cultureel Erfgoed’ heeft uitgeroepen is ronduit stuitend. De onvolmaaktheden van onze veelkleurige samenleving, voorheen te wijten aan sociaaleconomische omstandigheden, ging men psychiatriseren. Weer een fobie erbij. Het was een opluchting om dit te mogen vernemen. En voor de duiding van maatschappelijke situaties blijft men de swastikafobie vereren.

O democratie, wat hebben mijn oren in die wollige wind gewapperd! (Van mijn winderige alliteratie sta ik nu zelf even versteld) Gelukkig hebben wij geen buitenmaatse oren of wij waren samen weggevlogen.

In het zog van paus Franciscus, De Allereerste, schreef Lieven Boeve, theoloog en opperhoofd van het Katholiek en dus ‘vrij’ onderwijs, ‘HOOFDDOEKJES’ met hoofdletters in zijn balboekje. De boerkini, nog zo’n ’significant’ symbool van vrouwenemancipatie, verscheen ten tonele. Als meedogenloos en militant lid van het B.B.F. (BorstenBevrijdingsFront) blijf ik de monokini, een bedreigde diersoort, verdedigen.

Juicht Jahweh toe want in het herfstnummer van deMens.nu, het clubblad der vrijzinnigheid, verscheen weerom een statistiek die bewees hoe humanistisch hun club wel is. Ditmaal met cijfers waaruit bleek dat zij minder homofoob zijn. Helaas het ‘minder’ i.p.v. ‘helemaal niet’ is ongetwijfeld een wiskundig zo niet redactioneel schoonheidsfoutje. Men bleef weer eens steken bij pater Phil Bosmans. Zijn ‘Menslief ik hou van jou’ blijft ook daar een onverslijtbare evergreen. De seculiere samenleving staat weliswaar in brand maar: Tout va très bien, madame la marquise. Er bestaan nog atheïsten, god zij dank. Ge zou ze een kus geven.

Er waren de zo vele Top zovelen. Van dit gezelschapsspel zijn er elk jaar zoveel dat ik met een beetje geluk de uitslag van al dat te veel binnen de twintig seconden ben vergeten.  

Voor uw virtuele gemoedsrust :Teken een petitie ! (Ook dit zou ik nog vergeten)

Lieftallige katjes en hondjes bleven de catwalk op facebook domineren. Omdat in nieuwe bankbiljetten dierlijke vetten werden gebruikt, brak er in het Verenigd Koninkrijk ei zo na een veganistische opstand uit. Een vegetarisch restaurant weigerde zelfs deze vers gedrukte ponden. Dierenleed is beestiger dan een Brexit.

Pecunia nervus cultura (vrij naar Cicero) Zoals gebruikelijk hing cultuur gezapig aan het subsidie-infuus. Bij het Vlaams Fonds voor de Letteren bleven de toegekende eenheden constant. Vooral deze van de gelijkeren onder de gelijken. En wanneer het succesboek ‘Congo’, een prijsbeest, alle vertaalsubsidies opslorpt maakt men ‘extra middelen vrij’. Waarom moeilijk doen als het eenvoudig kan? Voor literair en ander zielenheil komt het er vooral op aan om zich maatschappelijk binnen de voorgestelde lijntjes te engageren.  

ECHTE schrijvers, ECHTE boeken, ECHTE lezers zijn er alleen bij Uitgeverij Polis te vinden. Also sprach Harold. Al de rest is nep. U bent alvast gewaarschuwd. Het siert niettemin deze uitgever dat er in 2016 geen enkele Vlaamse schrijver verplicht werd om naar Nederland uit te wijken.

Au Ricard citoyens. Prenez vos bouteilles. Buvons, buvons. Qu’une boisson pure Abreuve nos sillons… blijft mijn versie van de Marseillaise en heb ik gratis aan François Hollande aangeboden.

Beminde lezer, het zal u sieren wanneer u nu ernstig blijft want ondanks vermoeidheid, moedeloosheid en huiver door alle dreigende, en onmogelijk te recycleren onzin, blijf ik op de foto mijn mond in wellevende plooien trekken. Noem dit gerust de ‘glimlach van een bourgeois’ die ketterse gedachten over pragmatisme zonder agitatie blijft koesteren. Ongetwijfeld ben ik een verderfelijke reactionair, een overlevende van een voorbije era, van een verdwenen tijd die wellicht nooit heeft bestaan in Malpertuis, mijn vossenhol in een mythisch, zuiders land waar achter elke plataan, de afgebladderde verf op een vensterluik of het verweerde oker op muren in een verre echo de troubadours nog zuchten.

“être sans autre lieu que celui que la nostalgie me fait élire.” Richard Millet.

Voor een eenling is weemoed een wijze van bestaan, een wijze van overleven. Niettemin zet ik met een welgemeende ‘Je maintiendrai’ vanavond Die Goldberg Variationen nog eens op. Ik dien u hierbij te melden dat The Englishness van de vrouw des huizes onovertroffen blijft. Omwille van haar Anglofiele bevlogenheid zal ik dit Bachje met een kopje thee plegen, een kop van het merk ‘Winston’ of naargelang haar wisselende voorkeur voor een Engels bloemetjesdecor, een van het merk ‘Queen Anne‘, ‘Adderley’,‘Richmond’ of ‘Royal Albert’. Haar collectie wisselbekers, bone china porcelain, blijft groeien. Overigens doet dit helemaal niet ter zake. Maar dat had u immers al lang begrepen. Op zoek naar een vervullend Kairos-moment zal ik mij dus in de armen van Johann Sebastian storten.

Vaarwel 2016, vaarwel tenenkrullende trends, hypes, slachtofferverslaving, en gejammer. Ongetwijfeld zullen volgend jaar de trams en treinen weeral niet op tijd rijden en duikt er in het najaar opnieuw een imperialisties, kolonialisties, verderfelijk schepsel naast de goede Sint, mijn lievelingsheilige, op. Uit lijfsbehoud weiger ik hier (zijn) kleur te bekennen. Ik verzeker u nu al dat paaseieren, Sintspeculaas en kerstversiering ook weer te vroeg in de winkel zullen liggen. Om onze existentiële verveling te stelpen, blijft de aanvoer van gespreksvoer verzekerd. En al wat niet in ons kraam past kieperen we in de afvalbak: ‘populisme’. ’Neoliberalisme’ is nog zo’n afvoerpijp.

En in deze wintertijd denkt men nooit maar dan ook nooit eens aan mijn koude voeten. Nooit gaat het een keer over het feit dat ik in een fout klimaat ben geboren. Het moet me van het hart. Bij deze.

Nu het voor 2017 opnieuw goede voornemens gaat sneeuwen, wensen wij, Franck-Le*Bel, Urbi et Orbi : zorgvuldigheid, bezorgdheid zonder verontwaardiging, veel wijsheid zonder opgestoken vingertjes met roetsteenvegen, het kalos kagathos van de oude Grieken: schoonheid zonder Ikkies en goedheid zonder rekenmachine.

Tot zover deze lezing, een behouden uitzwaai en ook in 2017 blijf ik u toegenegen.

Frank De Vos.