Met nog een geeuw op steen, het voorwoord

TEKST

dinsdag 4 december 2012 om 11:34 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 2087 maal bekeken.

Met nog een geeuw op steen

Al jaren reis ik naar mijn geliefde Languedoc. Het is het land van de Katharen waar de Tramontane, een eeuwige wind hortend en stotend over de lege burchten zijn adem kucht. Tijdens de kruistochten tegen de Albigenzen werden ze in de dertiende eeuw stevig bevochten. Doordenkt van het mensenbloed werd de aarde hier decennia lang omgewoeld.

Met wilde tijm en klein struikgewas omarmt deze streek zijn garigue. De Romeinen waren hier uitdrukkelijk en planten de oneindige wijngaarden die langs de Via Domita blijven duren. In deze streek met zijn ‘Montagnes noires’ ligt de bedding van de troubadourlyriek, de eerste grote literaire stroming in West Europa. In het accent van de autochtonen neuriën de resten van de vergane ‘Langue d’oc’.

Pas in de lente van 2010 vielen mij de prachtige relicten van reclames op; vergane schilderingen op muren in steden of langs de weg, de verf die zich met de jaren meer en meer aan de muren onttrekt en onthecht van merken zoals Suze, een Franse aperitief op basis van gember of Ca va seul waarmee ik mijn schoenen poets. Ook in mijn vlakke thuisland kon ik er niet meer naast kijken. Hier vinden we allerlei zaken terug die dateren van ver voor de televisie.

Waarom is deze beeldenreis zo fascinerend? Omdat deze verwelkte reclames voor mij een prachtige, krachtige metafoor zijn om de vergankelijkheid te duiden. De onsterfelijkheid is niemand gegeven want hoe wankel is ons kleed. Hoe fel en krachtig de dichter ook zijn isbnummers verzamelt, niets dan was rest in deze stofwolk van as.

Ik vroeg mij af hoe andere dichters met deze ‘publicités fanées’ zouden omgaan. Het resultaat blinkt in deze bundel. Ab immo pectore, uit de grond van mijn hart dank ik mijn achttien dichtersvrienden om op mijn uitnodiging te willen ingaan.

Annemie Langmans, gedreven Districtschepen van Cultuur en haar ‘compagnon de route’, Vera Caremans dank ik voor het mogelijk maken van dit project.
Het enthousiasme van fotograaf Hartmut De Maertelaere werkt zoals altijd aanstekelijk. Binnen de kortste tijd waren de foto’s voor deze uitgave en de tentoonstelling bewerkt. Bert Bevers nam de correctie van deze bundel op zich. Speciaal mijn dank voor zijn opmerkzame ogen en deze van Geertje Hoefnagels, zijn charmante vrouw. Beiden bezorgden me vele verwelkte reclames. Van de verwoedde blogger Danny Braem ontving ik zijn ‘Solo’. Kunstenaar Ron Scherpenisse uit Bergen op Zoom was zo alert om tijdens zijn vakantie in Frankrijk vele foto’s te nemen. En Last but not least een woord van dank voor de talrijke bijdragen van mijn geliefde Goddie Caubergh.

Februari 2012.

Frank De Vos