Een Doelse oprisping...

TEKST

maandag 23 december 2013 om 11:25 uur.    |    Terug naar Proza
Dit werk werd reeds 2345 maal bekeken.

Een Doelse oprisping…

Zondag met de nocturnes nr.8, 16 en 20 van Chopin nog in mijn oren, zaterdagavond door piano-libelle Eliane Rodrigues met een opmerkelijk tempo rubato uitgevoerd. Zondag is mijn gestolen tijd. Zondag door Doel gereden. Het desolate doet denken aan Oradour-sur-Glane.

Zondag als afvallige met een ’gratia plena’ het Ave Maria voor het ’fructus ventris’ van Katrien, de aartsmoeder van het PolderMAS gezongen. Juli is de maand...

Zondag gaan ‘buurten’ bij de Scheldejutters van het PolderMAS in Ouden Doel, de kerststal met een twintigtal mensen ingehuldigd. Nadien met Gretel Pauwels, oud-champetter Maurice Vergauwen (84), Benjamin, Katrien, en hun knippende, kleurende en tekenende kinderen dicht bij de kachel. Het is nog een ‘Duvel’, fabriqué à Bruxelles...

De tijd met warme soep, een ambachtelijk vlierbessen likeurtje , met Glühwein rijkelijk begoten, met verhalen over uit wilgen en canada’s gekapte klompen, over ‘Vliegende bommen’ die op Doel en het ommeland in 1945 vielen, over de doden, over Wardje de plaatselijke wonderdokter, over omgehakte boomgaarden, de conference peren, de bijen die verdwenen, over natuur die niet langer natuur mag zijn, over polderland dat als natuurcompensatie moet verzilten, over twee perfect bewoonbare huizen die deze week door een zorgzame overheid zorgzaam werden dicht getimmerd, de bovenste ramen die zorgzaam werden weggenomen zodat de huizen zorgzaam kunnen verkommeren, over de bewoners van dit poldergehucht die na Kerstmis de handen in elkaar zullen slaan om met vezelplaten de gaten dan maar zelf te dichten, over erfgoed bewaren…

Ach, dit land kampt met andere zorgen zoals treinen die maar niet op tijd willen rijden, het Verkavelingvlaams dat wordt gesproken, het jaarlijks modewoord dat wordt gekozen, wie de Dichter des Vaderlands zal zijn, of we de kat vandaag tarbot met fijne groentjes van Whiskas wel zullen voorschotelen, het dierenleed door Gaia meesterlijk bespeeld, of het de wereldbeker wel zal winnen, of er met de twee dan wel met de driekleur mag worden gezwaaid, de regalia van de jaren dertig en hun ‘–ismen’ die dan te pas en te onpas rond de oren worden geslagen, de morele hybris van opiniemakers, hun opgestoken vingertjes in nieuwerwetse parochiebladen, de kwaliteitskranten…

Waarom moet ik in dit laagland toch steeds aan ‘Short People’ van Randy Newman denken?
Frank De Vos