Een dorp treurt zich dood

TEKST

woensdag 17 juni 2009 om 10:58 uur.    |    Terug naar Gedichten
Dit werk werd reeds 2402 maal bekeken.

Een dorp treurt zich dood

Voor een huis in de Camermanstraat, februari 2009

Een dorp treurt zich dood. Afgeknot
schreeuwen wilgen zoals meeuwen
hun zoveelste cliché.

Op een ‘Werther’s echte’ kauwt Maurice
herinneringen boterzoet. Zijn blik: een
ontheemd huis, een strakke vloedlijn
waar hij haar voor het eerst zoende.

Ze bleef maar zoenen toen, zo kwam ze hem
tegemoet met zijn buiteling in haar buik
en opgeblonken schoenen. Na de hoogmis

hing het kind van puur geluk in de appelboom
die kwetterde van compote en geschaafde knieën.
Aan tafel met kapotte broek vol kattenkwaad,
met een oplawaai beslist beleid om de oren.

Clusterbommen witte fosfor branden pannen
van Gazacity. In Doel ligt het puin te ruimen.