Nooit gedacht

TEKST

vrijdag 19 februari 2010 om 00:28 uur.    |    Terug naar Gedichten
Dit werk werd reeds 3937 maal bekeken.

Hier en nu nog even toen het fietsen, in infinitief
opnieuw gedicht. In vooral het vallen leren,
het onverbogen naakt beginnen.

Schrammen die voorwaarts zwellen, her en der, vol bonte
traantjes blauw. Het vallen van misgetrapte pedalen
met streepjes vers verdriet die mamma telkens kustte.

Ze worden lijnen met de wind op kop verder recht getrokken,
in vichy-blauw gestoken met het jongetje groter groot. Nooit
gedacht dat het toen nu in het ooit van heden zo snel komen zou.

Wat geeft het dat zoveel toen nu even heden, dan weer ooit is,
dan weer toen. Het zal zover zijn zingt nu eenmaal op de as van
was, van zoveel heden, van zoveel kind toen in het rijpend ooit.